محمد عباسی، کارشناس ارشد عمران
نظام تصمیم گیری شهری نمی تواند کارگزار ناکارایی توسعه شهر و عنصری منفعل و غیر مسوول در قبال عدم تحقق طراحی مطلوب شهرها باشد. امروزه با گذشت چند دهه از تبیین نقش موثر طراحی شهری در بهبود شریط زیستی شهرها و ارائه نظریات متعدد در این زمینه, بیشتر گروه های حرفه ای, سازمانها و اتحادیه های توسعه شهری جهان در این ارتباط موضع گیری نموده و تلاش کرده اند تا جایگاه طراحی شهری را (اگر چه با تعابیر متفاوت) در اسناد حقوقی و الزام آور توسعه شهری تقویت نمایند. این امر متاسفانه بازتاب موثری در سازمانهای تخصصی کشورمان نداشته است. از مهمترین جلوه های عدم تحقق پذیری طراحی شهری در کشور می توان به مواردی چون؛ ضعف کیفیت اجرا, زمان طولانی اجرا یا حتی اجرا نشدن طرح ها, ضعف مدیریت تهیه طرحها (نیازسنجی و تعریف پروژه ها, هدایت و نظارت بر پروژه ها و غیره) و در بسیاری از موارد تهیه طرح های موازی و یا متفاوت بودن طرح اجرا شده از طرح (یا طرح های) تهیه شده اشاره کرد. این امر نه تنها موجب اتلاف هزینه های زیاد می شود, بلکه منجر به صرف زمان و منابع تخصصی و آسیب های اجتماعی فراوان نیز می گردد. در این میان نظام مدیریت توسعه شهری بعلت گستردگی وظایف و اختیارات خود در مدیریت و هماهنگ سازی بقیه عوامل موثر در نظام مدیریت توسعه شهری, به عنوان مهمترین عامل بسترساز یا مرتبط و موثر بر دیگر عوامل تاثیرگذار در تحقق طراحی شهری مطرح است.. در مجموع, مهمترین چالش های مدیریتی تحقق پذیری طراحی شهری را در سطوح و موضوعات زیر مطرح کردند. عبارتند از:سطح کلان: مسائل مربوط به ساختارهای کلان تاثیرگذار؛ چالشهای حقوق و قوانین توسعه شهری؛ چالشهای ساختار مدیریتی (تشکیلات, اختیارات, وظایف و غیره)؛ سطح میانی: ویژگی های نهادی و روابط سازمانی و عوامل مرتبط با آن: 1. چالشهای جلب مشارکت اجتماعی و اقتصادی (سرمایه گذاری)؛ 2. چالشهای فنی و مهندسی نظام مدیریت توسعه شهری؛ 3. سطح خرد: نظام های خرد موثر در توسعه شهر؛ 4. چالشهای مدیریت توسعه شهری در ارتباط با بخش تخصصی (حرفه ای و دانشگاهی.)